مطالعه آزمایشگاهی خاک رس ماسه دار مسلح به ژئوتکستایل با استفاده از آزمایش فشاری تک محوری

چکیده یکی از روش های بهبود خواص مکانیکی خاک ها، استفاده از ژئوسنتتیک ها به شکل ورق های قرار گرفته در بین لایه های خاک و یا در فصل مشترک خاکریزها و سطح زمین می باشد. از یک سو استفاده روز افزون از ژئوسنتتیک ها به ویژه در چند دهه اخیر و از سویی دیگر ناشناخته بودن رفتار خاک های مسلح، انجام آزمایش ها و پژوهش های بیشتری را در این زمینه ایجاب می کند. آزمایش های برش مستقیم و سه محوری متعددی بر روی خاک های دانه ای صورت گرفته است، اما توجه کمتری به استفاده از ژئوتکستایل در خاک های چسبنده شده است. به نظر می رسد علت این امر کاهش تأثیر بهینه ژئوتکستایل در خاک های چسبنده نسبت به خاک های دانه ای باشد. در این پژوهش، نتایج آزمایش های فشاری تک محوری بر روی خاک رس مسلح به ژئوتکستایل ارائه شده و تأثیر ژئوتکستایل بر رفتار خاک چسبنده و اثر ماسه بر عملکرد خاک رس مسلح بررسی می شود. همچنین مد خرابی نمونه های رسی در حالت مسلح و غیر مسلح مورد ارزیابی قرار می گیرد. نتایج آزمایش ها نشان داد که ژئوتکستایل و درشت دانه، هر دو سبب بهبود خواص مقاومتی خاک رس می-شود. مقاومت خاک مسلح به سه لایه ژئوتکستایل افقی، 1.87 برابر مقاومت نمونه رسی می باشد. به عنوان مثال مقاومت خاک مخلوط با 50% ماسه 1.18 برابر مقاومت نمونه غیر مسلح است و مقاومت خاک مخلوط با ماسه و مسلح به سه لایه ژئوتکستایل 2.28 برابر مقاومت نمونه رسی می باشد که بیانگر تأثیر چشمگیر تسلیح با ژئوسنتتیک نسبت به درصد ماسه است. با افزایش تعداد لایه های ژئوتکستایل، مقاومت پیک و مقاومت پسماند و شکل پذیری نمونه های رسی افزایش می یابد. هم چنین افزایش درصد مصالح دانه ای تا 50 درصد، باعث بهبود رفتار خاک مخلوط و افزایش مقاومت پیک نمونه می شود و رفتار نمونه از نرم کرنشی به سخت کرنشی تغییر می کند. همچنین ژئوتکستایل سبب تغییر مد خرابی نمونه های چسبنده می شود.